Those Barren Leaves – Aldous Huxley (Polska edycja: Te jałowe liście)

Pani Aldwinkle, angielska arystokrata w pewnym wieku, kupiła rezydencję na włoskiej wsi. Pragnie wprowadzić na orbitę salon intelektualnych opraw, i w tym celu zaprasza dziwną obsadę postaci, aby spędzić z nią czas w jej Palazzo: Irene, jej młodej siostrzenicy; Pani Thriplow, guwernantka, która została nowelistka; Pan Calamy, przystojny młody człowiek o wielkim przywilejie i jeszcze większy ennui; Pan Cardan, światowy dżentelmen, którego głównym talentem wydaje się być przyjemnością z życia; Hovenden, młody lord obsesyjny na punkcie motoryzacji z przeszkodą mowy; i pan Falx, lider socjalistyczny. Do tej mało prawdopodobnej obsady wkrótce dodano pan Chelifer, autor z szczególnie floridycznym, zastępanym stylem, który jest zmarnowany na jego codzienną pracę jako redaktor Gazette Fancier i Elvers, bracie, który jest strażnikiem jego psychicznie Wyzywana siostra. Gdy ta mało prawdopodobna grupa miesza się, omawiają wiele wielkich tematów: miłość, sztukę, język, życie, kulturę. Jednak bardzo wcześnie czytelnik zdaje sobie sprawę, że za pompotwetą ich skomplikowanych dyskusji nie leży nic poza pustką-te postacie są satyrą ważnych intelektualistów epoki Huxleya. Jego wypaczenie ich intelektualnej jałowości trwa, gdy grupa przechodzi na wycieczkę po okolicznym kraju, w satyrze wielkiej tradycji trasy. Impreza wyciąga swoją angielską snobiście w pełni, gdy przemierzają Rzym, na pewno nic innego, z wyjątkiem ich przekonania, że ​​Włochy są kulturowo lepsze po prostu dlatego, że to Włochy. Gdy wakacje kończy się, pozostało nam gryzącym lampon elit, które przypuszczają, że są u szczytu sztuki i kultury – rodzajów osobowości powstających w każdym pokoleniu, pewnym ich własnej wielkości, ale niezdolnej do przyczynienia się Wszystko dla świata sztuki i kultury, które ich zdaniem jest tak ważne.