Mrs. Dalloway – Virginia Woolf (Polska edycja: Pani Dalloway)

Prawdopodobnie najbardziej znana powieść Virginii Woolf, pani Dalloway, pierwotnie opublikowana w 1925 roku, jest chwalebnym, przełomowym tekstem. Na powierzchni podąża za Clarissą Dalloway, Anglinią po pięćdziesiątce, minuta po minucie do czerwca, w którym organizuje imprezę. Jednak na głębszym poziomie powieść pokazuje, poprzez bez wysiłku strumień świadomości, połączenia tworzone w interakcji człowieka – niezależnie od tego, czy te interakcje są ulotne, czy trwają przez dziesięciolecia. Jest to powieść do czytania i pielęgnowania, choćby do podziwiania akrobatyki językowej Woolfa. Słowa i frazy zamykają się i szybują jak jaskółki. Zdania Woolfa są wspaniałe: kręte, wirujące, nienagannie szczegółowe. Gdy perspektywa narracyjna przesuwa się z charakteru na charakter-czasy w jednym zdaniu-czytniki rozumieją tak najważniejszą barierę między sobą a inną. Za pośrednictwem Clarissy spotykamy Septimusa Warrena Smitha, jego żoną Rezię i obsadę kilkudziesięciu więcej, wszystkie połączone „ołowianymi kręgami” Big Ben oznaczające przejście każdej godziny, przez chodniki Bloomsbury, które prowadzą wszędzie i nigdzie. Modernistyczny Londyn nigdy nie został przedstawiony bardziej podświadomie: pełen ptaków i kwiatów, olśniewający w słońcu, młodzieńczy, ale wieczny – a nawet po wojnie i pandemii, odpornej. Pani Dalloway jest próbą Woolfa, aby wyrazić to, co może być niewyrażalne. Oferuje dokładne zbadanie tego, jak trudno jest, nawet gdy nasze serca są pełne, powiedzieć to, co naprawdę czujemy; I bada szkody, które wyrządzamy przez naszą powściągliwość słowami, nasze wstrzymanie miłości. To powieść duszy i dzieło o ogromnym pięknie.