Sartor Resartus – Thomas Carlyle (Polska edycja: Sartor Resartus)

Sartor Resartus był dziwną i nową książką, kiedy została opublikowana w 1833 roku i pod wieloma względami pozostaje dziś dziwną i nową książką. Większość powieści przybiera formę komentarza na temat życia i dzieł fikcyjnego Diogenes Teufelsdröckh, rodzajem niemieckiego filozofa renesansu, który rozwija „filozofię ubrań”. Komentarz składa się z fikcyjnego angielskiego komentatora, znanego tylko jako „redaktor”; Redaktor twierdzi, że przetłumaczył wiele pomysłów i cytatów Teufelsdröckha od niemieckiego. W miarę postępu komentarza redaktor otrzymuje torbę papierowych skrawków, na których napisano różne autobiograficzne fragmenty z życia Teufelsdröckha. Próby redaktora zorganizowania i interpretacji tych skrawków stanowią drugą część powieści. Praca jest wieloaspektowa: czasami parodia, czasem komedia, czasem satyra, a czasem poważnie filozoficzna. Niektórzy krytycy uważają to za wczesny tekst egzystencjalistyczny. Przynajmniej jego unikalna struktura i zastosowanie meta-narracji ma ogromny wpływ na współczesną literaturę; Mówiono, że Borges zapamiętał całe strony, a współczesne teksty, takie jak blady ogień Nabokova, pożyczają swobodnie z koncepcji meta-narracji zorganizowanej na skrawkach papieru.