The Vicar of Wakefield – Oliver Goldsmith (Polska edycja: Wikariusz Wakefield)

Mimo opublikowanym w 1766 r. Wikariusz Wakefield był jedną z najpopularniejszych i powszechnie czytanych książek z epoki wiktoriańskiej. Mnóstwo odniesień do wikariusza w literaturze wiktoriańskiej: George Eliot, Austen, Dickens, Mary Shelly, Charlotte Brontë, Alcott, Goethe i wielu bardziej znanych pisarzy wspominają o nazwach w swoich książkach. Fabuła dotyczy tytułowego namiestnika, Charlesa Primrose’a, łagodnego i wybaczającego mężczyznę, który mieszka z rodziną w wiejskim parafii. Jego dobrobyt pochodzi z uważnych inwestycji w jego dziedzictwo – ale kiedy jeden z jego partnerów biznesowych zbankrutuje, namiestnik nagle się zubożał. Być może przyczyną długotrwałego odwołania Vicara jest jego staranna równowaga między interpretowaniem jako szczera powieść sentymentalna lub satyra powieści sentymentalnych. Primrose jest nieświadomym bohaterem, zupełnie bezradnym wobec złych sił świata, które nieustannie buforują go i jego rodzinę. Mimo to niemal podatna fabuła zawsze udaje się znaleźć Deus ex Machina, aby uratować go przed jego ostatnią nieszczęściem. Fabuła jest tak niewiarygodna, że ​​czytelnik ma myśleć, że Goldsmith musiał oznaczać wikariusza jako satyrę – a jednak powieść jest tak poważna, że ​​czytelnik zastanawia się. Ostatecznie Primrose i jego rodzina służą czytelnikowi jako ostrzeżenia, aby nie byli tak bezmyślni i bezsilni jak oni. Ciągłe wyzwolenie rodziny z katastrof, w których się rozczarowały, są sposobem Goldsmitha, aby powiedzieć, że życie tak naprawdę nie jest tak dziwne, jak można chcieć uwierzyć, a złe rzeczy mogą i zdarzyć się dobrym ludziom – choć w prawdziwym życiu rzadko robi A Bohater pojawia się na ratunek w ostatniej chwili. Ten światopogląd, który jest tak sprzeczny z ideałami romansu i sentymentalizmu wiktoriańskiego, może być tak popularnym jak satyra w tamtych czasach.