Vanity Fair – William Makepeace Thackeray (Polska edycja: Targowisko próżności)

Vanity Fair to być może najsłynniejsza powieść Thackeraya. Po raz pierwszy w ciągu 19 tomów w magazynie Punch i po raz pierwszy wydrukowano jako pojedynczy tom w 1849 r. , Nowa literacka sława Thackeraya była zajęta częstymi zmianami, a nawet wykładami. Historia jest sformułowana jako gra marionetkowa, opowiadana przez niewiarygodnego narratora, który przedstawia historię Becky Sharp i Emmy Sedley oraz ludzi w ich życiu, gdy walczą o wojny napoleońskie. Sama historia, podobnie jak wiele innych powieści Thackeray, jest satyrą życia wiktoriańskiego angielskiego z pewnej klasy. Thackeray zapakował powieść z aluzjami, z których wiele było trudnych nawet dla jego współczesnych czytelników; Częścią ciężkich poprawek, które później dokonał, sprawiło, że aluzje są bardziej dostępne dla jego rozwijającej się publiczności. W ramach swojego satyrycznego zgięcia Thackeray postanowił sprawić, że każda postać była wadliwa, aby w książce nie było „bohaterów” – stąd napis „powieść bez bohatera”. Celem Thackeraya było nie tylko rozrywki, ale także pouczenie; W tym celu chciał, aby czytelnik spojrzał do siebie po zakończeniu nieszczęśliwego wniosku, w którym nie ma wskazówek, w jaki sposób społeczeństwo może poprawić zło zacienione w wydarzeniach powieści. Vanity Fair otrzymał świetną pochwałę przez swoich krytycznych współczesnych i pozostaje popularną książką w czasach współczesnych, która była wielokrotnie dostosowana do filmu, radia i telewizji.